Vitesse wint in goed gevuld Gelredome en maakt een sprong van -1 naar +2 punten

Jaap Bosman, 77 jaar en vrijwilliger bij Vitesse, staat voortdurend voor de perstribune, als influencer avant la lettre. ‘Kijk eens naar de tribunes, hoeveel publiek hier zit bij een club die al is gedegradeerd’, zo maakt hij weidse bewegingen met de arm, met de rug gekeerd naar het veld, alsof hij een gordijn opent dat zicht biedt op de massa in geel en zwart.

In het grote Gelredome in Arnhem zijn, ondanks lege stoelen, pakweg 18 duizend toeschouwers verzameld, voor de langgerekte zwanenzang van Vitesse in de eredivisie. Op deze zondag voltrekt zich de eerste wedstrijd na de aftrek van achttien punten, als straf voor talloze overtredingen tegen de financiële reglementen van de KNVB. Het is tevens de eerste wedstrijd sinds de officiële degradatie, na 35 jaar in de eredivisie. Vitesse start het duel met Fortuna Sittard op -1 punten, neemt zelfs een voorsprong via de jonge Amerikaan Paxten Aaronson, dreigt het na rust af te leggen tegen Fortuna, maar uiteindelijk is daar een verdiende zege: 3-2. Het puntensaldo is weer positief: van -1 naar +2.

Bosman is sinds 1988 vrijwilliger bij Vitesse, toen het seizoen van de promotie begon. Hij is tevens vertolker van het ‘Ernemse volkslied’, als Jofele Japie & de Beunhazen (‘maar de meeste Beunhazen zijn dood’). Hij kan slechts hopen dat Vitesse blijft bestaan. Wat moet hij anders? Weet je, die degradatie, daar komen ze wel overheen hier in Arnhem. Toen hij begon als vrijwilliger, was dat eveneens in de eerste divisie. Niks mis mee. Het gaat erom dat Vitesse nog een licentie krijgt, nadat uiterlijk 15 juni een deugdelijke begroting is ingeleverd.

Weer een normale provincieclub

Eerst zijn problemen op te lossen. Met Russische en Amerikaanse (voormalige) eigenaren, met de gemeente, met andere schuldeisers, met de eigenaar van het stadion. Vitesse hoopt weer een normale provincieclub te worden, in plaats van een vehikel van megalomanie. Het zijn nochtans spannende tijden.

Arnhem staat achter Vitesse. Kort voor de wedstrijd, even voordat adelaar Hertog zijn traditionele duikvlucht maakt naar de hand van de valkenier, dreunt de muziek van de Engelse rockband Editors door het stadion. De wereldhit Papillon. Vlinder.

De tekst past geweldig bij de situatie:

Make our own escape.

You’re my own papillon.

The world turns too fast.

Feel love before it’s gone.

Dat is wat Vitesse wil. Ontsnappen aan het faillissement. Opnieuw een vlinder zijn, zoals vroeger met Helder, Makaay, Van den Brom, Hilgers, Sturing en al die andere spelers, die vrijuit de top aanvielen. De aanhang wil de liefde voor de club blijven voelen, voordat het te laat is. Kelvin Harlé draagt een keepersshirt van Vitesse. Hij heeft een broekje gekocht met het embleem van Vitesse, dat hij kan dragen als hij zijn 10-jarige zoon Xavi traint bij jongens O11-4 van VDZ.

Dwarsverband van generaties

Voetbal is verbinding, een dwarsverband van generaties. Harlé: ‘Mijn vader gaf niets om voetbal, maar mijn opa juist wel. Hij nam me mee naar het stadion, vanaf mijn 10de jaar ongeveer. Vier jaar later is hij gestorven. Hier denk ik aan die prachtige tijden met opa, bij wedstrijden met Machlas en Curovic en mijn favoriet, de dribbelaar Didier Martel. En nu heb ik weer van die mooie middagen met mijn zoon. Naar een andere club zie ik me niet gaan.’

Zoon Xavi hield van Manhoef, maar die is in de winter verkocht, om één van de gaten in de begroting te dichten. Nu is de jongen vooral gecharmeerd van een andere dribbelaar, Boutrah, die pas gaandeweg invalt. Via Cordoba en Lonwijk (strafschop) denkt Fortuna de zege veilig te stellen, en daarmee het kansje op plaatsing voor de play-offs, maar Vitesse blijft strijden en aan klantenbinding doen, voor als in mei de verkoop van seizoenkaarten begint, op een moment dat nog niet eens zeker is of de club blijft bestaan. Als de bij Vitesse opgeleide Marco van Ginkel 2-2 maakt, danst het stadion, en de uitbarsting herhaalt zich na de 3-2 van opnieuw Aaronson.

‘Met of zonder punten. Onze clubliefde is echt’, staat op het spandoek. De aanhang zingt over Europa, en ook: ‘Geel en zwart zijn onze kleuren, daar kan echt niets mee gebeuren.’ Op zijn stoel deint Jaap Bosman mee, een biertje in de hand. ‘We schieten er niets mee op’, stelt hij na de overwinning, tijdens de ereronde van de spelers. Zijn ogen twinkelen.